dinsdag 29 januari 2019
Vandaag de grote dag van de inauguratie van het waterproject in Magdalena.
Na het ontbijt in ons hotel rijden we met Ana mee naar het kantoor van Adicay. De plastic teiltjes met cadeautjes voor de families in Magdalena worden door medewerkers van Adicay maar boven gebracht en in de pick-up gezet. Gelukkig zijn de randen van de laadbak tamelijk hoog, zodat er niet veel kans is dat we een spoor van cadeaus achterlaten. Een dik half uur rijden we over verharde wegen, maar daarna wordt het anders. De onverharde weg wordt hobbelig, smal en zo nu en dan heel steil. De pick-up moet regelmatig in zijn eerste versnelling. We rijden door een berg landschap. Soms zie je heel ver en hoog de weg lopen waarop we even later rijden. De hoogtemeter van de telefoon geeft als hoogste punt aan 2.150 meter. Gelukkig is het droog want anders zijn dit soort weggetjes niet begaanbaar. We komen gelukkig nauwelijks ander verkeer tegen, want dat zou tot problemen hebben geleid. Na zo’n kleine 2 uur hobbelen kwamen we aan bij Magdalena. Zodra we uitstapten klonken er hevige knallen: vuurwerk. 
De dorpsgemeenschap stond ons op hun Paasbest op te wachten. Een aantal van heb kwamen naar ons toe om ons welkom te heten en te huggen. De vlaggen van Guatemala en Nederland werden nog gauw even aan een stok vastgemaakt, helaas wat onze vlag betreft verkeerd om. Dat hebben we even gecorrigeerd. Achter de twee meisjes met de vlaggen aan ging het hele gezelschap een behoorlijk groot gebouw in, dat even later een kerkgebouw bleek te zijn. Als je bedenkt dat hier maar 14 gezinnen wonen, is deze giga kerk veel te groot. Maar uit de toelichting later bleek dat de kerk een functie vervult voor zo’n 68 families en dat verklaart een hoop.
De 4 bestuursleden van Ayuda Maya en Ana mochten plaatsnemen op een houten bank met het gezicht naar de bevolking. Maar schatting zaten er 40 mensen voor onze neus. Het protocol vereist dat er eerst de beide volksliederen worden gezongen. Dat van Guatemala duurt behoorlijk lang. Net als de Amerikanen houden de gualtemalteken dan de rechterhand op hun (eigen)linkerborst. Een kort gebed volgde. Daarna kreeg Ineke het woord. Mario Rolando van Adicay vertaalt naar het Q’eqchi. Dan is Ana aan de beurt en ook haar Spaans wordt door Mario vertaald. Een paar sprekers van Magdalena mochten vervolgens hun dankbaarheid tot uitdrukking brengen en tenslotte deelden wij aan de fontaneros (de onderhoudsploeg) diploma’s en gereedschap uit. We werden uitgenodigd om de kraan open te draaien bij een hutje dat voor deze gelegenheid was versierd. Een dikke straal water kwam er uit.
Met veel plezier spetterden we en ‘doopten’ we de mensen met dit voor hen zo belangrijke drinkwater.
We werden uitgenodigd om een warme maaltijd te nuttigen die goed smaakte.
We namen afscheid en reden met Ana terug naar ons hotel met weer
een fijn gevoel dat we een project succesvol konden afronden.
Bekijk hieronder de video.
