Half 8 vertrek om te gaan ontbijten in Rivera La Tinta, de plek waar we vaker ontbijten en lunchen. Het is er erg schoon, de bediening vriendelijk en het eten goed tegen zeer redelijke prijzen.
Eerst even langs de pharmacia want vanochtend even in het gras gelopen en de muggen vinden mij waarschijnlijk erg lekker. Direct mijn voeten en armen…jeuk !!
Dat gebeurt hier eigenlijk elk jaar. Het zijn een soort mitsies (kleine muggen) zoals we ze kennen uit Muggenbeet en Kalenberg.
Ik kreeg tabletjes tegen de allergische reacties; ze houden hier niet van halve maatregelen en in de supermarkt een creme gekocht om tegen de muggenaanvallen te beschermen.

Ik moet zeggen…het helpt.
Bij onze ontbijtplek was ook Cesar aangekomen om mee te ontbijten. Hij moest in La Tinta cement, ijzer en pvc pijpen laden bestemd voor de distributietank in Jolomijixito. Het leuke is dat we nu ook zien hoeveel werk eraan vast zit om een systeem te realiseren. De zakken cement wegen elk 100 libras, bijna 50 kilo!!!
Daar moet je in Nederland om komen…en dan te bedenken dat ze in Jolomijixito 4 uur (!!!) naar boven moesten lopen met bijna 50 kilo op hun nek om het spul boven te krijgen. Ongelooflijk!!!
Na ons ontbijt vertrekken we naar Jolomijixito; ik ging mee in de vrachtwagen met Cesar en Jan volgde met Ana en Roberto in de pick-up.
Boven aangekomen waren daar ook Samuel en Ricardo aan het werk. En opnieuw een ontvangstcomité, het halve dorp was uitgelopen.
Als eerste moest de vrachtwagen gelost worden en dat was prachtig om te zien. De mannen vormden een rij en zo kregen ze elk een zak cement op hun rug om deze naar de bodega (de opslag) te brengen. Het leken net die mieren die je hier af en toe in een rijtje ziet lopen ziet met blaadjes op hun rug. De vrachtwagen raakte snel leger en toen waren de vrouwen aan de beurt. Zij kregen elk een aantal stukken ijzer in hun hand en brachten deze ook naar de bodega. Oude vrouwen, jonge vrouwen..iedereen deed mee! En tamelijk gedisciplineerd.

Toen de mannen weer, om de lange pvc pijpen in bosjes naar beneden te vervoeren en tenslotte het zware betonijzer. Af en toe liepen ze elkaar in de weg maar in no time was 3,5 ton lading verplaatst naar de bodega .Prachtig om te zien en ‘live’mee te maken.
Hierna naar boven waar wij verwacht werden gezien de spandoeken die de kinderen droegen en het vele volk wat op de been was. Welkom Ayuda Maya en Adicay…groot op de muur. De tafels stonden klaar en een heuse band speelde.
Het officiële programma kon beginnen. Opening, gebed, de vlaggen en het Guatemalteekse én het Nederlandse volkslied. Woorden van dank gericht aan Adicay en ons. Ana deed ook een duit in het zakje en maaide al het gras voor mijn voeten weg. Maar toch wist ik nog wel wat te zeggen; onder andere dat ik het enorm bewonder hoe veel werk zij moeten verzetten. En dat we graag in juli terugkomen om het resultaat te bewonderen.
Aan Ana had ik de ballonnen van Wilde Ganzen gegeven en de zeepjes die we mee hadden genomen van Wieke en Pieter. Ik waagde mij er niet aan om dit zelf uit te gaan delen, gezien de ervaringen van een vorig keer toen ik bijna onder de voet werd gelopen door hordes kinderen!!
Ana had enkele kinderen, die met spandoeken hadden gestaan zeepjes gegeven. Dat was natuurlijk niet onopgemerkt gebleven bij de rest en in no-time waren daar wel honderd uitgestoken kinderhandjes. Geen beginnen aan !! Ze vechten hier nog voor een ballon of kleinigheidje als een zeepje. Samuel probeerde nog een soort van rij geregeld te krijgen. Maar dat lukte niet.

Vanaf het podium gooide Ana bijgestaan door Jan de zeepjes het kinderpubliek in. Er werd nog net niet om gevochten. We hebben hier straks wel 4 piñata’s nodig om al de kinderen van snoepjes te voorzien en om te voorkomen dat er kinderen onder de voet worden gelopen 😉
Uiteraard werden we uitgenodigd voor de lunch. Dit x in een ‘huisje’ verderop. Ze wonen er met 5 personen. Het jongste kindje, een meisje van 14 maanden hing heerlijk te slapen in een doek die bevestigd was aan een stuk gebogen betonijzer.
We werden uitgezwaaid door velen. Ik maakte nog gauw wat foto’s van de prachtige vuilnisbakken die hier nu dienst doen. Samuel heeft ook geregeld dat er iemand verantwoordelijk is voor het legen er van. En ze worden ook goed gebruikt. Super toch?!

We hobbelen terug naar ons hotel.

Jolomijixito aan het werk